روزنامه ایران:  پس از آن ساکنین یهودی این مناطق جهت تداوم حضور خود در این منطقه و بخصوص فلسطین از اقدامات مختلفی مانند تلاش در جهت مهاجرت یهودیان از بیشتر نقاط جهان به سرزمین‌های اشغالی، قتل و کشتار اعراب مسلمان، خرید زمین‌های فلسطینیان و غیره استفاده می‌کردند.

پس از آن کشورهای عربی و مسلمان مجموعاً 4 جنگ را قبل از فرایند عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی صورت دادند که نتیجه همه این جنگ‌ها شکست اعراب را در پی داشت. پایان یافتن جنگ چهارم اعراب و اسرائیل در اکتبر ۱۹۷۳، خاورمیانه و جهان اسلام شاهد یک تحول عجیب و یک تصمیم جدید در میان یکی از کشور‌های سردمدار مبارزه با صهیونیسم بود.
انور سادات، رئیس جمهور وقت مصر پس از سرخوردگی از شکست در برابر رژیم صهیونیستی و اتخاذ سیاست نزدیکی به غرب، در ژوئیه ۱۹۷۷ اعلام کرد در ازای خروج نیرو‌های رژیم صهیونیستی از سرزمین‏‌های اشغالی صحرای سینا، حاضر به امضای قرارداد صلح با رژیم اشغالگر قدس خواهد بود.

در هفدهم سپتامبر ۱۹۷۸، ضمن ملاقات رؤسای جمهور امریکا و مصر و نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی در کمپ دیوید امریکا، انور سادات که در مسیر ذلت و خفت قرار گرفته بود، نه تنها به اعتقادات دینی و اسلامی، بلکه به آرمان‏‌های عربی و ملی نیز خیانت کرد و با امضای موافقتنامه‏‌ای، زمینه انعقاد پیمان کمپ دیوید در ۲۶ مارس سال ۱۹۷۹ را فراهم آورد. به موجب این قرارداد، پس از تخلیه صحرای سینا از نیرو‌های صهیونیستی، صلح نهایى میان دو رژیم منعقد شد.

هم‏چنین در این قرارداد به تشکیل حکومت خودمختار فلسطینی نیز اشاره شد که بعد‌ها به آن نیز عمل نشد. این قرارداد از سوی تمامی کشور‌های اسلامی و عربی محکوم شد و بسیاری از این کشورها، روابط سیاسی خود را با رژیم مصر قطع کردند. پیمان کمپ دیوید پس از دوازده روز مذاکرات مخفی و با میانجیگری ایالات متحده امریکا در کمپ دیوید که یکی از استراحتگاه‌های مقام ریاست جمهوری در ایالات متحده امریکا است نهایی شد و در تاریخ ۱۷ سپتامبر ۱۹۷۸ با حضور جیمی کارتر، رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده امریکا در کاخ سفید به امضای نهایی رسید. پیمان کمپ دیوید اولین پیمان صلح میان طرفین جنگ اعراب و اسرائیل بود که به صلح میان مصر و اسرائیل انجامید. اردن دومین کشور عربی بود که با رژیم صهیونیستی توافق صلح امضا کرد.

نام این توافقنامه نام مکانی است که در آنجا امضا شد. وادی عربه در مرزهای اردن و اسرائیل است. این توافق ۲۶ اکتبر ۱۹۹۴ با حضور اسحاق رابین، نخست‌وزیر وقت اسرائیل و عبدالسلام المجالی، نخست‌وزیر وقت اردن امضا شد. همچنین این توافق در حضور حسین بن طلال، پادشاه وقت اردن درحالی که با عایزر وایزمن، رئیس رژیم صهیونیستی دست می‌داد و با نظارت بیل کلینتون، رئیس‌جمهور وقت امریکا امضا شد. این توافقنامه یک سال بعد از دست دادن تاریخی یاسر عرفات، رئیس فقید تشکیلات خودگردان فلسطین و اسحاق رابین و امضای اصول توافقنامه اسلو امضا شد.
در سال 1993 پیمان اسلو بین تشکیلات خودگردان فلسطینی و رژیم صهیونیستی منعقد شد. این پیمان بین اسحاق رابین نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی و «یاسر عرفات» رئیس وقت کمیته اجرایی سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف)، در واشنگتن امضا شد تا طبق آن، دو طرف، به‌صورت متقابل یکدیگر را به رسمیت بشناسند و اصول تحقق صلح و خروج تدریجی رژیم صهیونیستی از کرانه باختری و نوار غزه را اعلام کنند. قرار بود که پیمان اسلو فقط برای یک دوره پنج ساله اعتبار داشته باشد و سپس جای خود را به یک توافق دائمی بدهد. قرار بود طبق این توافق، تشکیلات خودگردان با اختیارات محدود تشکیل شود و درباره مسائل باقیمانده طی حداکثر سه سال بعد، مذاکره صورت بگیرد و در خصوص موضوعاتی چون بیت‌المقدس، آوارگان فلسطینی، شهرک‌های اسرائیلی، مسائل امنیتی و تعیین مرزها در توافق نهایی و دائمی تصمیم‌گیری شود؛ امری که هیچ گاه عملی نشد.

با گذر زمان و بعد از مقاومت مردم فلسطین و همچنین تحمل شکست‌های پی در پی رژیم صهیونیستی از حماس و جهاد اسلامی در فلسطین و شکست و خارج شدن از لبنان در سال 1982 و شکست در جنگ 33 روزه، در سال 2016 دردوره ترامپ و در قالب معاهده قرن(آبراهام) برخی کشورهای عربی به روند عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی بازگشتند. امارات، بحرین، مراکش و سودان کشورهایی بودند که روابط خود را با رژیم صهیونیستی برقرار ساختند. این کشورها به گمان خود، اگر روابط خود را با رژیم صهیونیستی عادی‌سازی کنند، دو هدف اصلی محقق خواهد شد؛ 1-فرایند دو کشور در سرزمین‌های اشغالی محقق خواهد شد و مردم فلسطین صاحب دولتی در سرزمین‌های اشغالی خواهند شد و به منازعه 70 ساله پایان خواهند داد و جنایت صهیونیست‌ها به پایان خواهد رسید. 2-بقای حکومت‌های خود را تضمین خواهند کرد؛ امری که در طول‌ سال‌های گذشته خلاف آن اثبات شد. در همین راستا رهبر معظم انقلاب اسلامی در بیانات 6 اردیبهشت سال‌جاری، در دیدار دانشجویان نکته بسیار مهم و کلیدی درباره اشتباه راهبردی کشورهایی که روابط خود را با رژیم صهیونیستی برقرار ساختند، متذکر می‌شوند.
ایشان می‌فرمایند:«اینکه ما خیال کنیم راه کمک به فلسطینی‌ها ارتباط گرفتن و ایجاد رابطه با رژیم صهیونیستی است، جزو آن اشتباهات بسیار بزرگ است. 40 سال قبل از این، مصری‌ها این خطا را کردند؛ مصر و اردن با رژیم صهیونیستی ارتباط برقرار کردند؛ آیا جنایات رژیم صهیونیستی در این 40 سال کم شد؟ نه، 10 برابر شد.

این کارهایی که امروز شهرک‌نشین‌ها دارند می‌کنند، این حملاتی که امروز به مسجد الاقصی انجام می‌گیرد، آن روزها نبود؛ امروز بیشتر دارند ظلم می‌کنند. حالا یک عده‌ای می‌خواهند تجربه مصرِ انورسادات 40 سال قبل را امروز تکرار کنند! نه برای خودشان مفید است، نه برای فلسطینی‌ها مفید است، [بلکه] هم برای خودشان مضر است، هم برای فلسطینی‌ها مضر است. البته به درد رژیم صهیونیستی هم نمی‌خورد؛ یعنی آنها هم از این سودی نخواهند برد، فایده‌ای نخواهند برد.»

40 سال بعد از پیمان نکبت بار کمپ دیوید، رژیم صهیونیستی نه تنها به هیچ تعهد خود عمل نکرده، بلکه به‌دنبال اشغال تمام مناطق در کرانه باختری و اشغال تمامی قدس شریف است. همچنین موج ویرانی و غصب خانه‌های فلسطینی‌ها افزایش پیدا کرده و شهرک‌های جدید روی خانه‌های منهدم شده فلسطینیان ساخته می‌شود. از سویی دیگر حکام کشورهای عربی با ملت‌های خود بیگانه شده و ملت‌های مسلمان در طول 70 سال گذشته هنوز بر آرمان فلسطین باقی مانده است.

جنایت‌های رژیم صهیونیستی در طول 40 سال گذشته افزایش پیدا کرده است. کشتار بی‌امان فلسطینیان در کرانه باختری و چهار دور جنگ علیه مردم غزه، حاصل دستاورد روند عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی است. اشتباه راهبردی این کشورها در روند عادی‌سازی با رژیم صهیونیستی حتی نمی‌تواند برای این رژیم زمان بخرد. مردم فلسطین بخوبی چهره‌های واقعی برخی حکام عرب را شناخته و بین خود و آنها مرزبندی کرده‌اند. تا جایی که دیگر برای فلسطینی‌ها کاملاً روشن شده تنها راه مقابله با رژیم صهیونیستی مقابله مسلحانه است و تنها با این شیوه و تکیه بر خود و محور مقاومت می‌توانند سرزمین‌های خود را از اشغالگری صهیونیست‌ها نجات دهند.

سخن پایانی
روند عادی‌سازی روابط که با معاهده کمپ دیوید آغاز شد و با عبور از پیما‌ن‌های وادی عربه و اسلو به معاهده آبراهام رسید، در طول مدت گذشته این را ثابت کرده است که عادی سازی روابط نه دستاوردی برای کشورهای عادی ساز بوده و نه کمکی به مردم فلسطین داشته و نه حتی فرصتی برای رژیم صهیونیستی است، بلکه ملت فلسطین مسیر خود را انتخاب کرده و در این مسیر در حال حرکت است. مسیر ملت فلسطین مقاومت و مخالفت با هرگونه سازشکاری و عادی‌سازی روابط است.

انتهای پیام/