النور روزولت درباره اهمیت آرزو گفته بود« آینده از آن کسانی است که به زیبایی آرزوها و رؤیاهاشان باور دارند. آرزو کردن خوش‌باوری نیست؛ اگرچه به گواه تحقیقات متعدد انسان‌های مثبت‌اندیش امیدوارترند، اما آرزو هدفمندانه و مشخص انسان‌ها را به سوی چیزی می‌راند که دوست دارند.»
علی اسکارلت، روانشناس اجتماعی و بحران اعتقاد دارد، سال 2021 تنها در یک صورت هدر خواهد رفت: با هیچ‌کاری نکردن. او می‌گوید: انسان مدرن آمیخته‌ای است از امیال در زمینه‌های مختلف اعم از سلامتی، ثروت، قدرت اجتماعی، عشق، شادی و... و این امیال است که او را به تحرک وا می‌دارد و در او رانه ایجاد می‌کند؛ دست شستن از آرزوها به این بهانه که در میانه بحران قرار گرفته‌ایم، صدمه‌ای دیگر به روح و روان است. خوب می‌دانیم در سالی که پشت سر گذاشتیم، میلیون‌ها جان از دست رفت، بسیاری از مردم مشاغل خود را از دست دادند، محیط زیست در معرض خطر و صدمات بغرنجی قرار گرفت و اقتصاد در بسیاری از کشورها  هم در تنگنا قرار گرفت. سال 2020 همه ما را به چالش کشید اما سوی دیگری هم داشت؛ بسیاری از هنرمندان دست به خلق آثار تازه زدند، انحصار بسیاری از دانشگاه‌ها و کتابخانه‌ها و موزه‌ها شکسته شد و درهای مجازی خود را به سوی مردم جهان گشودند تا علم و آگاهی در اختیار همه مردم قرار بگیرد، بسیاری از کسب و کارها حضور پررنگ‌تری در فضای مجازی پیدا کردند و دامنه مشتریان خود را وسعت بخشیدند، بسیاری از گروه‌های خیریه با ازدیاد داوطلب برای خدمت‌رسانی به اقشار آسیب‌دیده مواجه شدند و همبستگی و عطوفت میان انسان‌ها افزایش پیدا کرد. با وجود این است که با اطمینان می‌توان گفت امید و آرزو همچنان به حیات خود ادامه می‌دهند و حتی رسالتی که بر دوش می‌گیرند می‌تواند به مراتب سنگین‌تر از همیشه باشد. ماکس پائول فریدمن، مدیر دپارتمان هنر دانشگاه «امریکن یونیورسیتی» هم بر این باور است که بدون رؤیا و آرزو سال 2021 تهی از معنا خواهد بود. او می‌گوید: من سرسختانه امیدوارم در سال 2021 شاهد عدالتی تمام عیار، دولتی منطقی و احترام به طبیعت باشیم. تصور می‌کنم با گذر از دوره سختی که در سال 2020 تجربه کردیم، می‌توانیم شاهد افزایش انسانیت و مهربانی باشیم. از سوی دیگر، آرزو می‌کند در دوره پساکرونا اقتصاد سیاسی بیش از همیشه به نیروی کار متعهد باشد و همچنین سیستم آموزشی با پی بردن به نقص‌ها و کاستی‌هایش، به سمت بهینه‌تر شدن گام بردارد. یکی از آرزوهای دیگرم برای سال 2021 این است که بار دیگر انحصار تحصیلات از میان برود و همه انسان‌ها در هر نقطه جغرافیایی بتوانند به منابع آزاد و رایگان و غنی دسترسی داشته باشند و در کلاس‌های درسی بنشینند که پیش از این برای حضور در آنها مجبور بودند فرسنگ‌ها از خانه‌شان دور شوند.
الن جی. ریچمن تاریخ‌نگاری است که با شیوع ویروس کرونا کلاس‌های حضوری خود را تعطیل کرد و برخی از کلاس‌ها و کارگاه‌هایش را به طور رایگان در اختیار علاقه‌مندان قرار داد. او پایبندی به حقیقت را بزرگترین امید و آرزویش برای سال تازه میلادی می‌داند و می‌گوید: طی سال‌های اخیر بارها و بارها حملات سهمگینی علیه حقیقت صورت گرفت؛ بارها شاهد این بودیم که در ملأ عام و گفت‌و‌گوهای عمومی، جرایم و اشتباهات کتمان شدند و دروغ‌های متعددی مطرح شد. مسأله این است که شخصی مانند دونالد ترامپ صرفاً از روی عادت دروغ نمی‌گوید، بلکه کار او لکه‌دار کردن مفهوم حقیقت است. او به تاکتیک مورد علاقه دیکتاتورها متوسل می‌شود: حقیقت را نابود می‌کند و دروغ را به جای آن می‌نشاند. من در سال جدید آرزو می‌کنم حقیقت به جایگاه خود برگردد و با افزایش مطالبه‌گری مردم در سراسر جهان، دموکراسی پرقدرت‌تر از همیشه به راه خود ادامه دهد. من اعتقاد دارم تنها راه بهبودی اوضاع جهان، تقویت شاکله‌های دموکراسی و افزایش آگاهی مردمی است.
کاترین والترز کانته، یکی از اعضای داوطلب NGO محیط‌ زیستی قلب زمین از 5 سال پیش به‌ صورت تمام وقت به پژوهش درباره بحران‌های محیط‌ زیستی مشغول است. او بزرگ‌ترین آرزوی خود را برای سال جدید  رفتار بهتر با کره زمین می‌داند. به گفته او، مشقت و سختی مادر نوآوری و خلاقیت است. تحمل فقدان‌های متعدد در سال گذشته، شکست‌ها و دوری‌ها، تنهایی و سکوتی که جهان را در بر گرفته بود، کار ساده‌ای نبود اما انسان‌ها آموختند از سدی که بر سر راهشان قرار گرفته عبور کنند و زندگی را از سر بگیرند؛ با کمک تکنولوژی، همدلی، نوع‌دوستی و آگاهی روش‌های تازه‌ای برای زیستن در کنار یکدیگر پیدا شد. کانته امیدوار است تجارب سال گذشته منجر به افزایش همدلی با زمین شود و همه ما تبدیل به شهروندانی بهتر برای آن شویم و مسئولانه‌تر در آن زندگی کنیم. واقعیت این است که عواقب فراگیر شدن کرونا تا سال‌ها با ما خواهد ماند اما چه بهتر است تلاش کنیم صدمات آن حداقلی باشد و با تغییر در سبک زندگی، از شیوع ویروس دیگری جلوگیری کنیم. یاسر تاتهال، 41 ساله و مشاور نرم‌افزار است. او با اشاره به اینکه سال گذشته سال بسیار سختی برایش بود، می‌گوید: من بزرگ‌ترین آرزویم از بین رفتن ویروس کرونا است. سال گذشته برای من سال بسیار سخت و ناراحت‌کننده‌ای بود زیرا مادرم به ویروس کرونا مبتلا شد. من آرزو دارم در سال جدید بار دیگر زندگی به روی ما لبخند بزند و بتوانیم تمامی ناراحتی‌هایمان را فراموش کنیم. من پس از وقوع جنگ در سوریه و کشته شدن خواهر و مادرم از کشورم مهاجرت کردم. دیدار هر روزه با همکارانم و معاشرت با آنها بزرگ‌ترین دلخوشی زندگی‌ام بود، اما با شیوع ویروس کرونا این دلخوشی از من گرفته شد و ناچار شدم نزدیک به یک سال از خانه کار کنم. آرزو می‌کنم هر چه زودتر این ویروس نابود شود و بتوانیم با معاشرت‌های انسانی و دوستانه زخم‌ها و دردهایمان را التیام ببخشیم و با همدلی دیوارهای تنهایی و انزوا را در هم بشکنیم. ویروس کرونا بدرستی نشان داد ما تکه‌هایی از یک کل منسجم هستیم که در کنار یکدیگر معنا پیدا می‌کنیم. آدلاید، 6 ساله از کالیفرنیا با صرف نظر از تب و تاب ویروس کرونا می‌گوید بزرگ‌ترین آرزویش در سال 2021 این است که یاد بگیرد دوچرخه‌اش را به تنهایی براند. جدی 8 ساله می‌گوید بزرگ‌ترین آرزویش این است که انسان‌ها مسئولیت‌پذیرتر شوند و حیوانات را بیشتر دوست بدارند. جدی دوست دارد در جهانی زندگی کند که آلودگی هوا وجود ندارد و انسان‌ها ناچار نیستند برای نفس کشیدن ماسک بزنند. میکال 7 ساله از ترکیه آرزو دارد همه انسان‌ها بتوانند از خدمات درمانی و پزشکی رایگان استفاده کنند و پدربزرگ او زودتر به خانه برگردد. او می‌گوید از پرستارهای مهربان آموخته خدمات رایگان درمانی حق همه انسان‌هاست و باید با عدنان مهربان‌تر باشد چون پدربزرگش می‌گوید مهربانی مانند بند تسبیح  انسان‌ها را به همدیگر وصل می‌کند.
منابع: رادیو ملی امریکا
Hopegrows
ourcommunitynow