انگار خاطره‌ها اجازه نمی‌دهند درست بنوازند. هم اکنون نزدیک به ۳هفته است که صداها تمام تلاششان را کرده‌اند تا بیدار شود،ولی نشده، اما صدایشان را نشنیده تا بلند شود، باز سراغشان بیاید، مرتبشان کند، به رویشان بخندد و روی پرده بنشاندشان.
ساعت ۱۰ صبح است، هیچ کدام از تلاش‌ها ثمری نداشت، نه تلاش‌های پیاپی پزشکان بیمارستان ایرانمهر، نه بازگویی خاطرات، نه طنین آهنگ‌ها و صداهای ماندگاری که از ۱۳۵۱ خلق شدند و تا آخرین دقایق ادامه داشتند و نه ترانه‌ها، هیچ کدام نتوانستند او را برگردانند.
بابک بیات درگذشت، خبری کوتاه و تلخ که از ۸ صبح یکشنبه [5 آذر ۱۳۸۵] به انواع و اقسام مختلف مخابره شد: «بابک بیات خالق بیش از ۱۰۰ موسیقی فیلم و ۲۰ آلبوم موسیقی، پس‌از روزهای سخت بیماری نارسایی کلیوی و در پی آن رفتن به کما، درگذشت. بابک بیات[علی حسین بیات زرندی مطلق معروف به بابک بیات متولد ۲۳ خرداد ۱۳۲۵ تهران] در ابتدا کارش را با ترانه سرایی و اجرای آن قطعات در رادیو آغاز کرد و سپس در اواخر دهه ۴۰ پا به عرصه ساختن موسیقی فیلم گذاشت و کارش را با ساختن موسیقی فیلم «تنها مرد محله» در سال 1351 آغاز و با «به من نگاه کن» شهرام اسدی در سال 1381 تمام کرد. در سال‌های اواسط دهه ۷۰ با تربیت شاگردانش، نسل جدید خوانندگان جدی موسیقی پاپ را به موسیقی ایران معرفی کرد. بیات که از ابتدا به ترانه و ترانه سرایی علاقه ویژه‌ای داشت، تا آخرین لحظات دست از این کار نکشید.»
روزنامه ایران - دو‌شنبه ۶ آذر ۱۳۸۵
