در واقع از دوره‌های دوم و شاید سوم برگزاری این جشنواره، بعضاً شاهد حضور تکراری هنرمندان یا گروه‌های موسیقی بوده‌ایم که در ادوار متعدد این جشنواره شرکت داشته‌اند و تنها تفاوت آن کسب مقام‌های متفاوت چون اول، دوم و سوم در دوره‌های مختلف بوده است. بنابراین حضور مداوم گروه‌ها و چهره‌های شناخته شده از طریق این جشنواره یا اجرای برنامه‌های دیگر موجب شده بود این جشنواره در یک روند تکراری قرار بگیرد تا آنجا که یک تعداد از افراد یا گروه‌ها به نوعی جشنواره‌رو باشند و برحسب عادت، این انتظار به وجود آمده بود که هر سال در جشنواره شرکت کنند و اگر این اتفاق انجام نمی‌گرفت عده‌ای به دنبال بهانه‌جویی بودند که چرا فلان گروه یا هنرمند به جشنواره دعوت نشده است.

این موضوع تا آنجا پیش رفت که سرانجام در سال‌های قبل به مسئولان برگزاری جشنواره پیشنهاد کردم برای حذف این روند تکراری بهتر است جشنواره موسیقی نواحی با موضوع  و محتواهای متفاوت و هدفمند پیش برود و براساس موضوع تعریف شده، افراد شناخته شده در آن حرفه به جشنواره دعوت شوند. در واقع با این روش، میدان کار وسیعی برای افراد ناشناخته فراهم می‌شود. اگر این موضوع  10 سال قبل انجام می‌گرفت و روند جشنواره به درستی حرکت می‌کرد امروز شاهد حضور ده‌ها هنرمند درجه یک در زمینه‌های مختلف موسیقی نواحی بودیم تا از این پس با درگذشت استادان بزرگی چون پورعطایی و درپور، از نبود جانشین برای این بزرگان تأسف نخوریم. به عنوان مثال پیشنهاد من به سیزدهمین دوره جشنواره موسیقی نواحی، موضوع دوبیت‌خوانی یا آواز محلی بود تا فرصتی باشد برای خواننده‌هایی که حتی طی یک دهه گذشته هیچ‌گاه اجازه شرکت در این جشنواره را نداشته‌اند و همچنین فرصت معرفی باشد برای گروه‌های مستعد موسیقی نواحی که در جشنواره‌های استانی یا ملی حضور کمتری داشته‌اند.

بطور مثال حدود 80درصد شرکت‌کنندگان جشنواره امسال، گروه‌های متبحری بودند که برای اولین بار در یک جشنواره ملی حضور پیدا می‌کردند و این افراد بر اساس پژوهش و تحقیق شورای علمی این جشنواره انتخاب شده بودند. به عنوان نمونه خود من نزدیک به 95 نفر هنرمند فعال در زمینه دوبیتی‌خوانی به آقای صدری دبیر جشنواره معرفی کردم تا اگر جشنواره در شرایط عادی برگزار شد، این افراد معرفی شوند، اما متأسفانه گسترس بیماری کرونا تمامی این برنامه‌ریزی‌ها را بهم ریخت و از این تعداد تنها 9 نفر توانستند در جشنواره شرکت کنند و مابقی افراد همچنان ناشناخته باقی ماندند. من بر این باورم اگر این بیماری همچنان ادامه پیدا کند صدمه شدیدی به جامعه هنری هنرمند ما وارد خواهد کرد و اگر این برنامه در شرایط بهتر برگزار می‌شد، قطعاً از این تعداد افراد معرفی شده حتی اگر 6 نفر آنها هم مورد استقبال جامعه قرار می‌گرفتند و صدا و هنرشان مورد پذیرش می‌بود، حداقل تا 10 سال آینده یا شایدم بیشتر، در صحنه هنری حضور داشتند و این موضوع به لحاظ آتیه موسیقی نواحی کشورمان می‌تواند اتفاق خوبی باشد و این امیدواری وجود دارد که از این جشنواره هنرمندان کاربلد و با مهارتی معرفی شده‌اند که هم در خدمت مردم هستند و همچنین در جشنواره‌های بین‌المللی حضور درخشانی دارند و نکته دیگر اینکه هنرمندانی که شناخته می‌شوند به جشنواره‌روی عادت نمی‌کنند و بیشتر به ارتقای کار خود و تمرین اصالت‌ها می‌پردازند. چرا که تمام سرمایه یک ملت 80 میلیونی بیش از این است و آنچه که از نظر فرهنگی لازم است، بهتر شناسانده شدن هنرمندانی است که در گوشه و کنار کشور ما هستند و هر کدام به نوعی می‌توانند آینده موسیقی ایران را رقم بزنند.
براین اساس می‌توان گفت اگر جشنواره موسیقی نواحی ایران با برنامه‌ریزی مدون و هدفمند حرکت کند و موضوعات مختلف اقوام موسیقی ایران مورد توجه قرار بگیرد، می‌توان به آینده و رشد موسیقی نواحی ایران امیدوارتر بود.