- جمعه ۳ بهمن ۱۳۹۹
فابریتزیو و مامه‌لی گامبرینی با تی‌شرت‌های سیاهرنگ و در حالی که دست‌هایشان پر از خالکوبی است، بر پره-داپیو آمده‌اند که هم زادگاه و هم محل دفن بنیتو موسولینی، دیکتاتور و فاشیست معروف ایتالیا در ایام جنگ جهانی دوم و متحد بدنام آدولف هیتلر در آن جنگ خانمان‌سوز است.
پره-داپیو در دل تپه‌های سرسبز منطقه پرحاصل ایلیا برومانای ایتالیا واقع است. این زوج که محل زندگی‌شان شهر واده‌سه است به مناسبت صد و سی و ششمین سالگرد تولد موسولینی به پره-داپیو سفر کرد‌ه‌اند. آنها گل‌ها و یادگارهایی را روی سنگ قبر موسولینی می‌گذارند و پس از ادای احترام به وی آرامگاه را ترک می‌کنند. محل دفن موسولینی در سال 2017 برای برخی کارهای ترمیمی و بهسازی سنگ قبر وی بسته شد. اما اینک 10 ماهی است که از نو پذیرای تحسین‌کنندگان وی در عصر و زمانه‌ای است که نئونازی‌ها و فاشیست‌های به اصطلاح مدرن، ظهوری کامل و رسمی و مجدد در صحنه سیاست اروپا داشته و به اعمال و طرز فکر خود می‌بالند. آنچه اقدامات و اظهارات طرفداران موسولینی و پیروان فاشیسم را لااقل در منطقه دفن وی بارزتر و علنی‌تر ساخته، روی کار‌آمدن یک شهردار دست راستی و افراطی به نام روبرتو کانالی در پره-داپیو و اعلام این نکته از سوی اوست که نه تنها در اطراف آرامگاه وی عملیات زیباسازی و ایجاد راه‌های ارتباطی تازه صورت می‌پذیرد بلکه پیروان فاشیسم قادرند در تمامی 365 روز سال به آرامگاه موسولینی دسترسی داشته باشند و البته بهانه این کار را نه بها دادن مجدد به فاشیسم بلکه بالا بردن امکانات و درآمد توریسم در منطقه عنوان کرده است. روبرتو کانالی می‌گوید: «گمان نکنید که بازدیدکنندگان همگی از فاشیست‌های پیر و قدیمی و سیاستمداران مرده پرست هستند بلکه توریست‌های عادی نیز که فقط در پی درک حقایق و مطلع شدن از وقایع تاریخی هستند به اینجا سفر می‌کنند.»
بدیهی است که اقدامات اقتصادی جدید «روبرتو کانالی» برای حداکثر بهره‌گیری از امکانات توریستی مرتبط با موسولینی خشم سازمان‌ها و افراد غیروابسته به موسولینی را برانگیخته باشد و یکی از آنها اتحادیه ضد فاشیسم ایتالیا (با نام اختصاری ANPI) است. این اتحادیه در بیانیه جدید خود آورده است: «عجیب است که به‌رغم وجود برترین سوابق و تلخ‌ترین خاطره‌ها از ارعاب مردم و سرکوب آزادی توسط فاشیست‌ها و همسوشدن آنها با نازی‌های قاتل طی ایام جنگ جهانی دوم باز عده‌ای سنگ آنها را به سینه می‌زنند.»
لوکا کاپاچی سخنگوی «پاسی بیلی» یک حزب دست چپی ایتالیا، تصریح کرده است: «اسباب تأسف عمیق است که باز شدن مجدد درهای آرامگاه موسولینی از سوی سران و مدیران منطقه راه هوشمندانه و بزرگی برای افزایش درآمدهای توریستی و نظایر آن به حساب می‌آید. منطقه ما محصولات و دستاوردها و آدم‌های بسیار موجه‌تری هم برای ارائه به بازدیدکنندگان و توریست‌ها دارد.»
اگر عده‌ای در ایتالیا هنوز موسولینی دیکتاتور و سرکوبگر را گرامی می‌دارند، به این سبب است که همچنان از آخرین رهبران قدرتمند در تاریخ ایتالیا به شمار می‌آید و پس از وی ده‌ها لیدر سیاسی که روی کار آمده‌اند برخلاف وی مظهر ضعف و لغزش و نداشتن قاطعیت بوده‌اند و هم بسرعت اعتماد مردم و گروه‌های داخلی را از دست داده‌اند و هم در معادلات خارجی بشدت شکست خورده‌اند. اینک سال‌هاست که ایتالیا روی آرامش را ندیده و عمر اغلب دولت‌ها حداکثر یک تا یک سال و نیم است و چند کابینه لرزان این کشور زیر 10 ماه عمر کرد‌ه‌اند اما موسولینی زیر فشار کمرشکن جنگ جهانی دوم حتی در سایر قاره‌ها (آفریقا) جهان گشایی می‌کرد.
موسولینی و دوستش کلارا پتاچی در واپسین روزهای جنگ جهانی دوم (در سال 1945) توسط مخالفان‌شان و مردم آزادیخواه ایتالیا به ضرب گلوله کشته شدند ولی روبرتو کانالی می‌گوید گذشت زمان نشان داده ایتالیا به نظایر این مرد بی‌رحم نیازمند بوده و هست. وی می‌افزاید: «نمی توانم ارقام دقیقی درباره میزان توریست‌ها و مسافرانی که هر سال برای بازدید از قبر موسولینی به پره-داپیو می‌آیند ارائه دهم اما کمتر از 100 هزار نفر نیست. اکتبر سال پیش نمایشگاهی تحت عنوان «ظهور و سقوط فاشیسم در ایتالیا» در این محل برپا کردیم که یک هفته طول کشید و هر روز پرمشتری بود. موسولینی در ایام مرگش نیز به ما ایده و امید و درآمد می‌دهد!»
منبع: Guardian
