به گزارش ایران آنلاین، جوانان دانشجو، میوه های آبگیری نیستند که گروهک ها و احزاب مافیایی، به چشم میوه آب لمبو به آنها بنگرند و بعد از این که شیره جان و حیثیت و آبرویشان را مکیدند، به مثابه تفاله به دور افکنند و سراغ نسل بعدی رفتند؛ نظیر کاری که سازمان منافقین، نهضتی ها، فدائیان خلق و بعدها مشارکتی ها و دیگران کردند.
اوایل مهرماه 1382، خانم «مریم- م» عضو هیئت رئیسه "شورای تهران دفتر تحکیم وحدت"، به دفتر روزنامه کیهان آمد و در حالی که با زحمت بغض خود را کنترل می کرد، از شکستن کمر جنبش دانشجویی زیر ارابه قدرت طلبی "افراطیون حزب مشارکت" خبر می داد.
او که خوش هم اصلاح طلب بود، پس از نشان دادن مدارک دانشجویی گفت چون در اردوی سالانه تحکیم در دانشگاه تربیت معلم، انتقادی سخن گفته، با اُردنگی اخراج شده است.
این خانم دانشجو، رنجنامه تلخی نوشت که آن روزها در کیهان منتشر شد؛ از جمله نوشته بود:
«سال هاست دفتر تحکیم و آرمان های جنبش دانشجویی، بازیچه عده ای فرصت طلب شده است. عده ای معلوم نیست از کجا و چگونه نامه به کوفی عنان (دبیر کل وقت سازمان ملل) را وارد این مجموعه کرده و به نام قاطبه دانشجویان ارسال می کنند.
هرکس هم به این موضوع اعتراض کند و نخواهد کورکورانه اطاعت کند، حذف می شود... آن نامه مورد اعتراض قرار گرفت چون نگاه به خارج داشت... استدلال بنده این بود که چرا هزینه تجمع برای آقای موسوی خوئینی [عضو فراکسیون مشارکت که بعدها از کشور گریخت و به آمریکا پناهنده شد] را باید دانشجویان بپردازند.
این هزینه ها جنبش دانشجویی را از نفس انداخته است. عده ای درون مجموعه، این تز را مطرح می کنند و به خود من گفتند که دانشجویان باید ارابه چرخ های اصلاحات را هل دهند، هرچند عده ای دیگر بر فراز آن، دست شادی تکان دهند.
تمام هزینه ها را به دوش جنبش دانشجویی تحمیل کرده اند به طوری که زیر چرخ های این ارابه له شده و آخرین نفس های خود را می کشد.»
برخی از همین مدعیان جنبش دانشجویی پس از شرکت در آشوب افکنی های زنجیره ای به آمریکا و اروپا پناهنده شدند و در VOA و BBC و رادیو فردا (ارگان رسمی سازمان سیا) از هویت واقعی خود رونمایی کردند.
انتهای پیام/