کاملاً هم طبیعی است که بخواهند از هر موقعیت و روزنه‌ای برای اجرای برنامه‌ها و مقاصد خویش سوء‌استفاده کنند. مسأله دیگر اما بستری از دلخوری، نارضایتی و اعتراض به شرایط موجود است که در میان قشرهای مختلف با درجات متفاوتی وجود دارد. این حالت و حس عمومی در جامعه به‌دلیل انسدادی که در مسیر بیان مستمر و آزادانه اعتراضات و انتقادات وجود دارد عموماً در بازه‌های زمانی مختلف انباشت می‌شود و در مقاطعی به صورتی شدید خود را بروز می‌دهد. درباره اعتراضات روزهای اخیر نه این روایت کاملاً قطعی است که صفر تا صد این اتفاقات ناشی از برنامه‌ریزی خارجی بوده و نه می‌توان به این خوانش اعتماد کرد که هرآنچه رخ داده نتیجه اعتراض مردم و بدون دخالت عناصر سازمان یافته بوده است.  واقعیت این است که در این اتفاقات هم نقش برنامه‌ریزی‌های گروه‌ها و دشمنان متخاصم ما واضح است و هم تأثیر بستری که از اعتراض و نارضایتی اجتماعی در جامعه وجود دارد و رو به‌گسترش است. خوشبختانه این دور از اعتراضات ظرف چند روز جمع شد اما کسی نیست که بتواند عمق خسارات مادی و معنوی ناشی از این اتفاقات را انکار کند. امروز با پایان رسمی این دور از اعتراضات اتفاقی که در کشور باید برای جلوگیری از تکرار این موقعیت رخ دهد، به حاشیه راندن و بلا اثر کردن برنامه‌های دشمنانی است که دل به یافتن روزنه‌هایی بسته‌اند برای خرابکاری در کشور.
این کار رخ نمی‌دهد مگر با درک و همدلی با بخش دیگر فعال در اعتراضات یعنی مردم و اقشار معترض. امروز با پایان یافتن این اعتراضات ما نیازمند سه کار عاجل هستیم که اولویتی به مراتب حیاتی‌تر در قیاس با برگزاری جشن پایان این اتفاقات دارند؛ اول از هر چیز اینکه به مجموعه هشدارهای سال‌های قبل که کم و بیش ناظر به پیش‌بینی این اتفاقات بودند برگردیم و این موضوع را آسیب‌شناسی کنیم که چرا به این دست گزارش‌ها و هشدارهای کارشناسی و دلسوزانه توجهی نشده است.  دوم اینکه اقدامی عملی برای از بین بردن بسترهای دلخوری، اعتراض و شکاف‌های اجتماعی آغاز شود و این شکاف‌ها و نقاط ضعف جامعه ایرانی با هدف التیام، به رسمیت شناخته شوند. اما مسأله سوم هم این است که باید در رابطه با این اتفاقات با آزادی کامل و بدون هیچ محدودیتی، گفت‌و‌گوهای انتقادی و کارشناسی آغاز شود و گفت‌و‌گو با بخش معترض جامعه در رأس این فرآیند قرار بگیرد.  بخشی که نه به واسطه عدم علاقه به کشور و نظام بلکه از سر نادیده گرفته شدن و ناشنیده ماندن صدایش چاره‌ای جز اعتراض و فریاد برایش باقی نمانده است.