کیفیت فیلم‌های به نمایش درآمده در جشنواره فیلم کوتاه تهران نسبت به دو، سه سال قبل افت کرده است. به‌نظر می‌رسد فیلم‌ها به ورطه تکرار افتاده‌‎اند و ایده جدیدی در آنها نمی‌بینیم. یکی، دو فیلم خوب داشتیم که یکی از آنها اقتباسی بود و همین نشان دهنده این است که ایده تازه و جذابی نداشته‌ایم. شاید دلیل این افت این باشد که 5، 6 سال پیش و در واقع از زمانی که جشنواره در پردیس سینمایی چارسو برگزار شد، یکباره جشنواره شکوفا شد و استعدادهای جدید آمدند و موجی ساختند. در آن زمان نسلی از فیلمسازها شروع به کار کردند که جریان‌شان ادامه پیدا نکرد و افراد دیگری نتوانستند راه‌شان را ادامه دهند. کسی شبیه آن نسل نیامد. تعدادی از آن استعدادها امسال هم حضور دارند و در جشنواره فیلم دارند اما فیلم‌های جدیدشان آنقدرها خوب نبوده است. موقعیت‌های داستانی‌ای که امسال در فیلم‌های جشنواره دیده‌ایم مشابه چیزی است که در فیلم‌های سال‌های قبل دیده بودیم. بیشتر هم فضای فیلم‌هایی که سال‌های قبل جایزه گرفته‌اند تکرار شده است. داستان کمی تغییر کرده اما فضا همان است. به این ترتیب وقتی فیلمی نو و جدید نیست کمتر برای کشف استعداد نو فضا می‌دهد.
من پیش‌بینی می‌کنم سال دیگر سطح فیلم‌ها پایین‌تر هم بیاید. از طرفی امسال بلیت‌فروشی هم انجام و فضای جشنواره خلوت‌تر شد. در واقع مخاطب ریزش پیدا کرده و بخصوص کسانی که از شهرستان‌ها برای تماشای فیلم‌ها می‌آمدند شاید برای این دوره از جشنواره کمتر این کار را انجام داده‌اند. نه شور و هیجان چندانی داشتیم و نه فیلم‌ها آنقدرها خوب بودند. و این خبر چندان خوشایندی برای جشنواره نیست. البته شاید بتوان گفت این افت طبیعی است. انرژی جشنواره در این چند سال بسیار زیاد بود و موجی شکل گرفت که اکنون زورش به مرور کم شده است. در سال‌های اخیر در جشنواره‌های خارجی هم حضور چندانی نداشتیم. در سال‌های قبل‌تر در جشنواره کن دو، سه فیلم داشتیم و جایزه هم گرفتیم اما امسال فیلم کوتاهی از ایران در این جشنواره شرکت نکرد. اکثر کارگردان‌هایی که در سال‌های گذشته فیلم‌های کوتاه‌شان در این جشنواره موفق شد سراغ ساخت فیلم بلند رفتند. در سه سال اخیر هر کارگردانی که سیمرغ بهترین فیلم جشنواره فیلم کوتاه تهران را گرفت سال بعد فیلم بلندش را ساخت.
فیلم کوتاه شبیه میهمانسراست. کارگردان‌ها می‌آیند و وقتی دیده می‌شوند سراغ فیلم بلند می‌روند. این برای من حس خوبی ندارد و حس می‌کنم انگار فقط افراد می‌خواسته‌اند فیلم بلندشان را بسازند و قبلش آمده‌اند و فیلم کوتاه ساخته‌اند. البته از جهتی هم به این فیلمسازان حق می‌دهم. ساخت فیلم بلند خیلی سخت است و استعدادگرایی آنقدرها در سینمای جریان اصلی وجود ندارد. برای همین حق هم می‌دهم کارگردانی که فیلم کوتاهش جایزه می‌گیرد سریع بخواهد خودش را به جریان اصلی سینمای بلند ثابت کند. چون فکر می‌کند اگر برای ساخت فیلم بلند صبر کند از یاد می‌‎رود.‌