به گزارش ایران آنلاین، «قهرمان» واژه بزرگی است برای هر ملت. پاسداری از این نام و صاحبان آن، کاری ست بس دشوار که در یک سرزمین متمدن، می‌باید که از مهم‌ترین دغدغه‌ها باشد. سینمای‌اش نیز.
«های پاور» فیلم نخست هادی محمدپور، درباره یکی از قهرمانان معاصر ما است؛ «منصور ستاری». فرمانده شهید نیروی هوای ارتش که در دوران جنگ توانسته بود با ابتکارها و خلاقیت‌هایش در زمینه پدافند هوایی، هم تلفات حملات دشمن را کاهش دهد و هم پیروزی‌های چشمگیری را به دست آورد. قصه این فیلم هم درباره بخشی از خلاقیت‌های او و همرزمان‌اش است. درباره پرتابل و قابل حمل کردن سیستم پدافند هاگ. این ماجرا، شاید یکی از نمونه‌های کمیاب و درخشان در حوزه نظامی جهان باشد که در قرن بیستم رخ داده است. اما با توجه به محرمانگی آن، تا سال‌ها نمی‌شد درباره‌اش صحبت کرد و خوشبختانه اینک امکان سخن گفتن و فیلم ساختن درباره‌اش، مهیا شده است. اما متاسفانه، نتیجه کار برای یک اثر سینمایی که درباره می‌باید با مخاطب ارتباط بگیرد و بتواند یکی از قهرمانان سرزمینی را به نمایش بگذارد، کم رمق و نه چندان جذاب بود.
مگر در یک سرزمین، چند قهرمان و نابغه همچون ستاری و بابایی ظهور می‌کنند که برای ساختن یک اثر تصویری از آنان، نتوانیم هزینه کنیم و اثری ماندگار خلق کنیم؟ متاسفانه گروه بازیگران فیلم، کارگردانی و فیلمنامه نویسی، در خور چنین ماجرای مهم نظامی نبود. بازیگر منصور ستاری در این فیلم (اتابک نادری)، نه تنها، شور و حال و هیجان یک فرمانده خوشفکر را نتوانست نشان دهد، بلکه بیشتر نقشی شبیه یک سرباز شکست خورده را ایفا کرد. همه شبه داستان‌های فیلم، ناقص و شتابزده و گذرا، به نمایش درآمد. عملیات والفجر ۸ که می‌شود درباره هزاران صفحه نوشت و هزاران ساعت فیلم ساخت، در این فیلم، به پرواز چند جنگنده خلاصه شده بود و نماهایی از کابین پدافند و البته چند نما از شلیک موشک‌های هاگ. آن عظمت عملیات، پس کجا جا ماند؟
«های پاور» گر چه حمایت‌های ارگان بزرگ و مهمی همچون ارتش و سازمانی باتجربه در عرصه سینما، یعنی بنیاد فارابی را پشت سر خود داشت، اما نتوانست از امکانات ایشان به درستی استفاده کند و فیلمی شد که در قامت قهرمانان بزرگ دوران جنگ نبود. با نگاه به تجربه‌های موفق سینما کشورهای موفق، باید بر این نکته پافشاری کنیم که فیلم ساختن از قهرمانان سرزمین‌مان، هزینه نیست، بلکه سرمایه است.
انتهای پیام/